Salam Aleikum!

Dag vrienden en familie.

Sorry dat het zolang geduurd heeft voordat ik een nieuw verhaal kon posten. Wel dit komt doordat ik na mijn verblijf in de viavia uiteindelijk niet verhuisd ben naar mijn gastgezin omdat er nog bezoek was. We hebben tot gisteren in Maristes gewoond op het appartement van 1 Night For Dakar. Charlotte en ik woonden er samen met de oprichter 'Tchallang', ooit een stervoetballer geweest, en Seydou een andere medewerker van het project NRJ-Solar. We hadden er geen internet dus vandaar mijn late reactie. Tijdens ons verblijf in de zeer nieuwe en rustige wijk in Maristes zijn we stilletjes aan beginnen werken in Pikine binnen TFC E, het vormingscentrum voor jonge voetballers. De eerste zondag zijn we naar de trainingen geweest. Het was echt leuk om al die kinderen en een deel van het 'TFC Excelsior'-team te ontmoeten. Aan het einde van de training mochten de kinderen een Senegalese naam voor me kiezen en het werd 'Aram'. Het is hier de gewoonte om blanken een Senegalese naam te geven. Ik ben blij met de naam. Ik ben het ondertussen ook al gewoon omdat de meeste mensen mij hier met Aram aanspreken en niet met Kim. De mensen van het 'centre social' hebben er een achternaam aan toegevoegd namelijk, Diop. Wat het werk betreft deden we gaandeweg de permanenties in het 'centre social'. De permanenties houden in dat we de inschrijvingen doen voor de voetballers omdat het seizoen nog maar net van start is gegaan. Er komt nog niet al te veel volk op af maar dat komt nog. Het is net Tabaski (offerfeest) geweest en vele gezinnen hebben veel geld op gedaan. Beetje bij beetje beginnen de spelers toe te stromen.Binnenkort begin ik ook met de familiebezoeken, ik ben benieuwd!

Voor het werk zijn we ook een weekend op teambuilding geweest op île N'Gor. WAUW, wat een mooi eiland. Veel groen, strand, zee, leuke omgeving,... en vele blanken. Op deze teambuilding hebben we wat voorbereidend werk gedaan voor dit seizoen. Het was voor Charlotte en mij een moment om het team te leren kennen. Het was een aangename kennismaking. Het is een toffe bende. Zaterdagavond op de teambuilding hebben we onze eerste Senegalese dansavond rond een kampvuur gehad. TOF!Ik heb dus ook mijn eerste Senegalese danspassen gezet. En oh ja, het ritme van de Afrikanen is echt iets wat wij niet kennen.

Naast het leuke teambuildingsweekend heb ik nog andere dingen meegemaakt dankzij Tchallang die ons overal meeneemt. We zijn een dagje het project met de zonne-ovens gaan bezoeken. Het was spectaculair om te zien. Ze verzetten mooi werk, zeker in land waar er toch veel vervuild wordt. Daarnaast ben ik naar een doop geweest. Heel mooi en innig. We hebben er kennis gemaakt met het fameuze papke 'Lakh' een soort rijstpap met zoete yoghurtmelk. We voelden ons wat onwennig omdat we de enige blanken waren en veruit de enige vrouwen in de ceremonie maar al goed ik ben blij dat ik het heb meegemaakt. We zijn al een aantal keren uitgenodigd geweest om te eten dus we hebben al het genoegen gehad om verschillende Senegalese gerechten te degusteren. 1 ding staat vast, 'Mafé' is mijn favoriete Senegalees gerecht (vlees met rijst en saus op basis van arachide). 15 november gingen we met een aantal vrijwilligers naar het feest van de dynastie op de Belgische ambassade. Eten en drinken a volonté. Amai, frieten in een puntzak, mosselen, stoofvlees, sushi, enz. Conclusie, veel gegeten dus. Daarna gingen we allemaal uit in N'Gor, de Patio, een discotheek. Het was zalig om eens weg te gaan. Wat me opviel tijdens ons avondje uit is dat ze in bijna alle discotheken spiegels aan de muren hebben. De Senegalese vrouwen en mannen staan allemaal op de dansvloer naar de spiegel te dansen. Voor mij heel bizar. Ik denk dat ik mezelf nog nooit zoveel heb gezien op 1 avond. Daarnaast hebben we ook al in een taxi gezeten waarvan de carrosserie mee bewoog met de bochten die hij nam. Dat was toch wel even stressen! De taxi's zijn hier namelijk vaak oude 'bakken'. Gebarsten vooruit, aangenaaide bumpers, kapotte veringen, enz het is hier allemaal normaal. Als ik het over naaien heb. vele dingen worden hier hersteld door het aan elkaar te naaien. Bijv. Een klink is in 2 gebarsten, ze naaien dit aan elkaar. De Senegalezen zijn duidelijk vindingrijk.

Sinds gisteren woon ik Pikine. Ik kende de stad een beetje omdat ik er werk. Het is er leuk maar wel even wennen. We zijn veruit de enige blanken hier. Het is dan ook de banlieu van Dakar , hier komen nooit toeristen. Er is veel armoede maar toch zijn de mensen hier zeer gelukkig. Dit is iets waar wij Belgen nog van kunnen leren. Onze gastpapa Moussa, ja enkel een papa want onze gastouders zijn uit elkaar, zorgt zeer goed voor ons.Daarnaast wonen de zoontjes Mouhamed (4) en Pape (2) hier, schattig ze! Ze zijn altijd uitgelaten als ze ons zien. Ze hebben duidelijk geen bang van 'toubabs'.We worden overstelpt met voedsel en drinken. Tijdens het eten zeggen ze altijd 'Lekkel lekkel' (eet, eet). Conclusie? ik heb al zeker voor 3 maand gegeten en heb me al 10 keer overeten. Iedereen eet hier ook uit 1 grote kom en met het rechterhand want links is het onrein hand. 'Senegal est le pays de la teranga', dit wil zeggen van alle goede dingen dus ook veel en lekker eten.

Ik voel me beter en beter. ik heb stilaan mijn draai gevonden. Trouwens ik heb ook een bijnaam 'Djaifondé', vrouw met ronde vormen (vooral de poep dan). Blijkbaar een compliment hier in Senegal. In het begin was het wennen, maar uiteindelijk zeggen echt wel veel mensen dat ik een djaifondé ben dus ben ik ook stilaan aan dat woord gewend geraakt. De vrouwen krijgen deze ronde vormen door veel pap, Lakh of andere soorten papjes, te eten zeggen ze hier. Er zijn dus een paar Senegalezen die me vragen of ik al veel pap heb gegeten

. Niet dus. Charlotte en ik kregen een paar dagen geleden een mooi compliment, jullie worden al echte Senegalese vrouwen. Onze integratie verloopt goed en dat voelt goed!Ook de taal begint stilaan te komen. Dankzij de cursus Wolof op school had ik al een kleine basis. Nu begint het zich wat meer te ontwikkelen. Sommige mensen verschieten ervan dat we hier nog maar 3 weken zitten en toch al vele woorden en zinnetjes in het Wolof kunnen. Als je hier Wolof kan, wordt dat ten zeerste geapprecieerd.

Vrijdag ga ik île Gorée, het slaveneiland, bezoeken. Ik kijk ernaar uit!

Ik ga jullie bij deze laten.

Tot het volgend blogbericht. De foto's komen nog online.

Bisous,

Aram Diop